لاله های بی سر

به نام خدا

میتوانی از دور تکه بدن هایی که جسم انها با خاک پیوند بسته و سیمرغ روحشان به سمت بیکران به پرواز در امده را مشاهده کنی.خون های لخته شده یاد اور لحظه هایی است که رزمندگان شاهرگ پاره میکردند برای این میهن، برای این اسلام و برای این ازادی.ازادی که در راه رسیدن به ان هزار ها نفر کشته ، زخمی و اسیر شده اند،خون داده اند ، جان داده اند و نفس هدیه کردند.برای چه؟برای ازادی .ازادی شهر مادریشان.انها ارپیچی خورده اند، زیر تانک رفته اند، خمپاره دریافت کرده اند و بیشتر از همه گلوله ترکش به انها اصابت کرده که چه؟برای ازادی،ازادی و باز هم ازادی.هنوز میتوانی ده ها هزار نفر را مشاهده کنی که میجنگند.زخمی ها هنوز امید دارند و میدانند کسی یا کسانی از شهر انها با نیرویی نامرئی دفاع میکنند.کم کم از تعداد رزمندگان زمینی کم شده و روحشان به ملکوت سفرمیکند.دشمن با تمام قوا در حال عقب نشینی است.اما انها از چه میترسند؟از پیکر بیروح و درمانده رزمندگان؟و یا از لشگر عظیمی که از طرف پروردگارشان ماموریت دارند تا شهیدان را سربلند کنند؟دیگر رزمنده ای به چشم نمیخورد.زمین شهر خالی از حیات شده اما در عرش غوغایی بر پاست.شهر ازاد شده .حال دیگر میتوانیم بگوییم ازادی ما معنا گرفت.ازادی زیبا.به  رنگ معنوی.

حال میشود گفت که :

(شهر در پناه شهداست)